Lokal buss til sommaridyll

Interrail-fenomenet fekk eg liksom aldri med meg då eg var ung. Sommarferiane var fylt med korpsturar, sommarjobb i lokalavisa eller jordbærplukking. Men interrail er lukkelegvis av dei tinga som aldri blir for seint, og for to år sidan slo eg til. Kjøpte den praktiske pakken fem reisedagar med tog i løpet av ti dagar, og la opp ruta. Starten blei sør i Frankrike, der eg sa farvel til daten som etter fine dagar i Barcelona skulle feriera vidare med vener der. Eg tok peiling mot Avignon. Sånn omtrent på denne tida er det ein eksotisk teaterfestival der, og berre det å rusla rundt i den gamle pavebyen er ei oppleving. Eg hadde vore der før, og fann til og med fram til det gamle hotellet me den gong budde på, sjølv om det var 12 år sidan.

Men alle feriar må ha i seg elementet av å oppleva noko nytt. Så eg fann fram til byen Colmar i Alsace i Frankrike. Ein idyllisk by i bindverksstil som blei grunnlagt alt på 800-talet. Fun fact: i trettiårskrigen var den i to år under svenskane etter at dei erobra byen i 1632. Dei svenskane, altså!

Og det er når ein ruslar rundt i ein ny by, at ein plutseleg kjem borti noko som får horisonten til å utvida seg. Som at det til dømes finst eit flott museum for den franske skulptøren Frédéric Auguste Bartholdi der. Og han, mine vener, er altså skulptøren bak fridomsgudinna i innseglinga til New York, og fødd i Colmar.

Colmar er idyll, og startpunktet for endå meir idyll. Eg tar turen til turistkontoret og lurar på om dei har bussrutene til landsbyane lenger vest. Det har dei, og eg får eit kopiert ark med bussrutene for linje 145 – frå Colmar via Orbey til La Bonhomme. 

Mitt mål for turen er Kaysersberg. For vinkjennarar, heilt sikkert eit naturleg mål når ein testar ut vinruta i Alsace-området. Men for meg var den ny, og for ein idyll! Det er noko med desse bindingsverkshusa i mur og tre; dekorerte med dei mest smakfulle blomstarrangementa, og i horisonten vinmarker som strekk seg så langt auga rekk. Historia til byen strekk seg tilbake til 1227 og fekk namnet då keisaren kjøpte seg eit lite slott, og namnet Kaysersberg – keisarens fjell på norsk – skriv seg frå denne tida. 

Etter å ha fortært ein deileg pai og vin med smak av drua muskat, dumpa eg oppi ein ny kjent mann. Albert Schweitzer, filosof, lege, teolog, orgelkunstnar – og mottakar av Nobels fredspris for 1952. Han blei fødd 1875 i Kaysersberg og eg stakk sjølvsagt innom det vesle museet dei har laga for han. Utfordringa i Frankrike er at nesten alle tekstar i musea er på fransk, men stemninga får ein med seg.

Velfylt med inntrykk henta eg fram den kopierte busstabellen min og bussen kom då den skulle. 

Småbyferie?

Ja, takk!

D82/79