Den personlege innsatsen

Det må ha vore eit tidspunkt der eg tenkte at fysikk får vera fysikk, og så hoppa eg liksom av. Slik at då eg dei siste dagane har lese meg opp på emnet for å skriva nokre saker om det, så var det å bli møtt med ei stor openberring; her var det mat for hjernen og mi aldri kvilande lengt etter å forstå. For her finst dei jo i hopetal; fysikarane som vil forstå, til dømes korfor det finst så mykje mørk energi i universet. Og kva jakta på gravitasjonsbølgene kan fortelja oss om dei aller første sekunda av då universet vart fødd. Eg fekk også tatt inn over meg at det finst fire fundamentale – eller er det kanskje fem – krefter som rører seg i naturen. Det får meg over til den krafta som eg trur er den som styrer vala me menneske rettar oss mot, og eg blei minna om dette endå ein gong i sitatet frå Kaj Skagen, som mellom anna skriv for Dag og Tid. Den blir også ein kommentar til folkeavrøystingane me har i Noreg om dagen om kommunane skal slå seg saman. No veit me at det blei ja i dei to trøndelagsfylka, slik at dei no blir eitt. Men mange av kommunane seier nei. Når ein lev i eit demokrati, blir røysteretten noko sjølvsagt, men den peikar likevel mot noko større enn seg sjølv, slik Skagen poengterer når han skriv om kva den somaliske forfattaren Amel Aden, som no har budd i Noreg i fleire år, seier om å bruka røysteretten.  For å vera ein del av demokratiet og fordi det finst land utan valfridom, seier ho. Som forfattar og forkjempar for minoritetar, skriv Skagen, veit Amal Aden at demokratiet i seg sjølv ikkje endrar noko, men berre opnar for den personlege innsatsen som skaper noko nytt. 

Og i dette personlege motet til å skapa ligg kreftene våre, naturkreftene våre. Litt lenger ut i dagens bok seier skodespelaren Ashton Kutcher: «Men man må ha mot til å feile. Det er det jeg lever etter, og med en gang man skaper sin egen verden må man også ta mer ansvar.»

Det kan vera fristande å gå med straumen, men det blir litt naturstridig. Start i dag; kjenn etter – kva er din veg?

D70/11+22