Då eg tidlegare i år skreiv nokre artiklar for
Universitetet i Stavanger der eg intervjua forskarar som dreiv med teoretisk
fysikk og astrofysikk, kom erkjenninga over meg som eit slag: Eg – me alle – er
ein del av kosmos, av universet! Og nettopp det er kimen som gjer arbeidet til
desse folka så veldig interessant, fordi dei mellom anna er opptatt av kva som
skjer i botnen av alle dei fenomena me ser der ute. Eller inne.
Av dette kjem også at me er ein del av naturen, og
lukkelegvis har me forskarar som går inn i delar av denne verda også, som kan
koma ut til oss andre med erkjenningar me kan bruka i kvardagen.
For i dag er det ti dagar sidan presidentvalet i USA.
Millionar av menneske set si lit til ein sterk mann, og håpar at han anten skal
skaffa dei ein jobb, eller sørga for at nabolaget er reint for alt som minner
om mangfaldselement. Eg les analysar skrivne av alle dei som prøver å forstå,
men kjenner likevel på at viss eg hadde budd i USA akkurat no, og altså hadde
fått denne mannen som min president, så måtte eg ha sytt for at kvardagen min var
mest muleg kjemisk fri for påverknad frå denne «politikaren». Og dermed finn eg
styrke i ein liten notis i dagens bok.
Det handlar igjen om mauren. Maur vandrar i kolonnar
gjennom skogen for å samla så mykje mat som muleg og har ikkje tid til å vika
for noko. Men kva viss dei så støyter på eit hol i skogbotnen? Jo, så kravlar
dei oppå kvarandre til dei dannar ei bru og når alle har passert, så forsvinn
brua. Maurane har altså ein kollektiv intelligens, som forskarane lar seg
imponera av. Ingen leiar fortel maurane kva dei skal gjera når dei lagar brua,
samstundes som dei vurderer omkostningar og fordeler.
Mauren er ein del av naturen, slik mennesket er det.
Me må finna tilbake til den kollektive intelligensen vår.
D99/17
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar