På rett veg

Du har sikkert som meg vore på ei passe mengde føredrag og konferansar i livet ditt. Lysarka svirrar forbi der framme etter kvart som personane på podiet så godt som dei evnar prøver å formidla kunnskapane sine. Innimellom føredraga som har plassert seg heilt til slutt i gløymeboka, kjem det fram nokon med ein bodskap som legg seg på bringa di, og som du sjølv tar med deg dei gongane du står der på podiet og skal prøva å dra nokon i ei slags retning. For eit par veker sidan var eg på boklansering for foreininga Landsforeningen uventet barnedød, som heitte Landsforeningen til støtte ved krybbedød då eg blei beden om å redigera bladet deira ein periode. Då eg skulle møta folka eg skulle arbeida med for første gong, og hadde gått gjennom dei medlemsblada dei hadde gjeve ut så langt, henta eg fram denne vesle historia som eg sjølv altså hadde henta med meg frå eit føredrag.

Det var filosofen Guttorm Fløistad som sto der framme. Han fortalte om den gongen han var ute og gjekk tur i Nordmarka i Oslo, då han blei møtt av ein familie. Er me på rett veg? lurte familien på. Ja, det spørs kor de skal, svara Fløistad. 

 

Det er ikkje ofte eg hugsar slike historier, men denne brann seg fast. Eg finn opp profilen til Fløistad som står i Norsk biografisk leksikon. Fløistad «tilhører en gruppe filosofer som har valgt å kaste blikket like mye fremover i tiden, som bakover. I erkjennelsen av at livet i seg selv er en stor læreprosess, valgte han å reise, lytte og snakke med folk – ved siden av å skrive så vel tunge filosofiske artikler som populærvitenskapelige bøker», les eg. Dei har også med eit sitat frå Fløistad sjølv: «All klassisk filosofi er i realiteten en moralfilosofi. Den sier noe om hvordan vi bør leve og noe om hvordan samfunn bør innrettes som betingelse for et godt liv og et rettferdig samfunn.» 

            Me ønskjer jo alle å vera der på eit vis; på rett veg. Kjenna at det me gjer, er rett for oss. Så slår det meg at me set opp på pidestallen så mange som meiner dei har svaret på nettopp det spørsmålet; om me er på rett veg. I periodar har me kanskje folk rundt oss som kjenner oss godt og veit veldig godt om me er på rett veg, også. Og me lar oss leia; av politikarar, vener og marknadskrefter. Det er altså her Fløistad kjem med det forløysande spørsmålet: Kor skal du hen? Det har tatt meg eit heilt liv å kjenna meg fram til eit svar på det spørsmålet. Det kjennest veldig godt ikkje lenger å spørja andre om eg er på rett veg.

            Er du på veg til ein god stad for deg sjølv?

Ole Bjørn Rongen til minne

I påska døydde ein tidlegare NRK-kollega av meg, Ole Bjørn Rongen. Han blei 70 år gamal. Ein kronikk han hadde skrive i Stavanger Aftenblad, var utgangspunkt for ein bloggpost på denne bloggen i januar. I minne over ein kunnskapsrik og snill kollega, minner eg om at denne gjerne kan lesast igjen: Desse kinesarane

D121/187